Hoe ik boulimia kreeg

Hoe ik boulimia kreeg

Ik was 15. Lang, dun en een beetje slungelig voor mijn gevoel. Toen ik rondingen kreeg ontstond de chaos in mijn hoofd. Ik was heel kritisch op mijn uiterlijk en was ontzettend bang om dikker te worden en geen controle te hebben over hoe ik eruit zag. De vrouwelijke vormen voelden voor mij als een gigantische zwemband. Elke dag begon ik mijn heupomtrek te meten met een riem waar ik centimeters op had getekend. Elke ochtend stond ik op de weegschaal om mijn gewicht te zien. Ik dacht; gewoon héél weinig eten, dan val ik af. Het ontbijt kon ik makkelijk overslaan, ik nam een pakje witte crackertjes en een appel mee naar school en als ik thuis kwam nam ik een cup a soup. Ik fietste dagelijks 1,5 uur en ging zelfs hardlopen met plastic folie om mijn buik. Het gaf me een kick dat ik er zo goed in was mijn honger te onderdrukken. En dat niemand het doorhad! Het gaf me het gevoel van controle. Overdag...

Eetbuien

Ik wilde graag weinig eten. Want eten was mijn vijand. Maar óók mijn vriend. Als ik niet hoefde kon ik prima zonder, maar als er dan een heerlijke maaltijd voor mijn neus stond 's avonds begon de ellende. Twee keer opgeschept! en ook nog eens vette jus! De perfectionist in me liet alle alarmbellen afgaan en was er de beste in om me daar een rotgevoel over te bezorgen. Ik dacht; Denk je nu echt dat je gaat afvallen als je niet eens de kracht kunt opbrengen om het bij één bord te houden. Slappeling. Ik werd verdrietig bij het idee hoeveel calorieën ik had gegeten. Dan was eigenlijk mijn hele dag verpest en had ik het gevoel dat ik gefaald had. Ik dacht; Ik heb nu toch al twee borden eten op, dan kan ik ook nog wel een lekker toetje eten. En met het idee dat ik best wat lekkers verdiend had kon ik voor de tv of in de keuken makkelijk stiekem even mijn rotgevoel wegeten. Chips, én koekjes én chocola. Maar ook crackers met kaas en cruesli. Wat ik maar kon vinden en voor ik het wist had ik zó snel, zó veel gegeten. Op zo'n moment was ik in een soort trance, verdoofd en had ik totale controleverlies. 

Angst om aan te komen en overgeven

Mijn moeder kon soms zeggen; ‘waarom neem je niet gewoon een schaaltje chips?’ Ik schaamde me dood voor mezelf op zo'n moment. Dan is er de spijt en het gevoel gefaald te hebben en slaat de angst toe. Ik visualiseerde hoe mijn buik eruit zou zien de volgende dag;  die moest leeg! In de badkamer kon ik makkelijk alles uitspugen wat ik had gegeten, tot mijn keel er pijn van deed. Ik baalde ervan als niet alles eruit was, keek dan in de spiegel en voelde me walgelijk. Ik kon echt hele lelijke dingen tegen mezelf zeggen. ‘Gelukkig’ (zo dacht ik toen) wist niemand wat ik deed. De dag erna begon ik met de zoveelste strenge lijnpoging. En zo zat ik 2 jaar in deze vicieuze cirkel.  

Toen ik besefte dan ik boulimia had

Ik kreeg dagelijks last van opkomend maagzuur, rommelende darmen en pijn in mijn keel. Ik wilde me weer vrij voelen, weer in de spiegel kunnen kijken en trots kunnen zijn op mezelf. Weer normaal om kunnen gaan met eten. Niet over elke calorie nadenken. Het begon met een verlangen. Ik zocht de gevolgen van braken op op internet op en schrok me rot! Ik dacht; als ik hier mee doorga brokkelen mijn tanden straks nog af en kan het zijn dat mijn maagportier niet meer sluit en blijf ik mijn hele leven lang opkomend maagzuur houden. Het was voor het eerst dat ik me besefte; ik heb boulimia nervosa. Ik heb een serieus probleem en dat moet snel stoppen. Het werd noodzaak. 

Ik wilde winnen van mijn eetstoornis!

Ik kwam erachter dat mijn eigen gedachten de aanleiding waren tot alle ellende. Misschien moest ik niet alles geloven wat ik dacht of wat ‘mevrouw boulimia’ dacht? Ik ging in discussie met de gedachten van mevrouw boulimia, ik wilde winnen van haar! Ik dacht; dit ben ik niet, ik ben sterker dan haar. Natuurlijk ging ik nog wel eens de mist in maar mijn diepe verlangen om mevrouw eetstoornis uit te schakelen was groot en overwon. 

Wat kun je doen als je een eetstoornis hebt? 

Heb jij een eetstoornis en wil je er vanaf? Stel jezelf dan de vraag: wat is er écht belangrijk voor je? Waar verlang je naar? Hoe wil je níet dat het eindigt?  Verandering begint met verlangen. Wat nodig is om verder te komen is een oprecht, diep en werkelijk verlangen dat de dingen anders worden dan ze nu voor je zijn. En beter dan je ooit voor mogelijk had gehouden. Je bént niet jou gedachten, je hébt deze gedachten. En ze mogen er best zijn hoor, maar jij bent degene die bepaalt of je die gedachte gelooft of niet. Jij bent de baas. Mij hielp deze gedachte: ‘ik heb maar één leven, en het is MIJN verantwoordelijkheid daar iets van te maken! En dit geldt ook voor jou. Hoe sneller je een passende therapie krijgt, hoe sneller je van je eetstoornis kunt afkomen. Je huisarts kan je doorverwijzen naar een gespecialiseerde diëtist én psycholoog.

Eetstoornis-ervaringsdeskundige

Hoe het nu met me gaat? Goed!  Ik eet regelmatig en durf weer te vertrouwen op mijn honger- en verzadigingsgevoel. Natuurlijk gaat er nog wel eens een halve zak chips leeg, maar dat ben ik dan zelf die dat bepaalt. Door me te verdiepen in gezond eten, door te leren stilstaan bij mijn gevoel in plaats van weg te lopen en door het veranderen van mijn gedachten ben ik van mijn eetstoornis afgekomen. Ik had denk ik geluk dat me dat zelf lukte. Voor iedereen loopt het proces echter anders en vaak is er meer hulp nodig. Mijn eetstoornis-verleden heeft er toe geleid dat ik me in eetstoornissen ben gaan specialiseren. Veel mensen vinden het fijn om te praten met iemand die ervaringsdeskundig is merk ik. Ik kan mijn persoonlijke ervaring met de eetstoornis nu als iets positiefs gebruiken en dat is heel erg mooi! 

Liefs, Vivian 


Meer over eetstoornissen