'Hoe ik ontdekte dat ik een eetprobleem had, en het vervolgens overwon'. Deel 1
Blogs
'Hoe ik ontdekte dat ik een eetprobleem had, en het vervolgens overwon'. Deel 1
Gepubliceerd op: 25-07-2012 09:09
Het is december 2005, ik zit achter het bureau in het kantoor van een prachtig strand hotel op Aruba. Ik werk aan het eindrapport van mijn stage. Terwijl chat ik op MSN Messenger met een kennis springt er ineens een knoop van mijn pantalon af. Ik ben verbaasd, hoe kan dit? Deze broek heb ik nog niet zo lang, slechte kwaliteit zeker. Ik maak me er met een lolletje vanaf terwijl ik het vertel in de chat en maak me niet al te veel zorgen.
Even later tijdens de kerstlunch op het plein van het hotel word ik tegenover de meest opmerkelijke man van het hotel neergezet. De knorrige en eigenzinnige eigenaar van 97, die zich nog dagelijks bezighoud met de operatie en bevelen uitdeelt aan het management team.
Mijn ongemak wordt binnen een half uur nog groter wanneer hij aan me vraagt hoeveel ik weeg en dat ik zo ben aangekomen de laatste tijd. Ik zeg dat ik 80kg weeg, misschien iets meer en schaam me diep. (ik ben namelijk niet zo lang) Hij zegt dat het onmogelijk is en ik zeker 100kg moet wegen ondertussen…. Ik wens mezelf weg van die plek, weg van het eiland en vooral weg uit dit dikke lijf. Is het echt waar? Ben ik zo gegroeid? Ik worstel al 9 jaren met mijn gewicht, het is altijd gelukt om het niet hoger dan de vermeende 80KG te laten komen al is het jojoënd met allerlei diëten.
In de laatste weken van mijn stage vertel ik mijn moeder per telefoon over bovenstaande situaties. Zij kent als geen ander mijn worstelingen met mijn gewicht. Ze heeft tijdens haar werk in het ziekenhuis gehoord over een Obesitas programma dat ze daar hebben opgestart. Het heeft het doel om dikke mensen echt te laten veranderen en het overgewicht aan te pakken. Het klinkt interessant, ik vraag me alleen af of ik dik genoeg ben om toegelaten te worden. Mijn moeder vindt dat mijn problemen groot genoeg zijn en gaat zich hard maken voor een intake gesprek voor mij.
Ondertussen ga ik gewoon door met eten en dit wordt versterkt doordat ik moeite heb met de dingen die zich privé afspelen in mijn omgeving. Als een junk die alleen denkt aan een shot scoren rijd ik naar de supermarkt en koop chocolade, chips en Ben en Jerry’s ijs. Het liefst begin ik al in de auto, als niemand me maar ziet.
Ik eet me misselijk bij de Amerikaanse soaps die ik kijk en voel me tijdelijk even beter. Op het moment dat de laatste hap op is, slaat het in. Heb ik dit allemaal opgegeten!? Twééduizend kilocalorieën? Dat is een totaal dat overeenkomt met de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid voor een vrouw! Ik voel me beroerd en ik ben kwaad op mezelf. Morgen is het afgelopen, morgen echt, dit doe ik nooit meer! Met buikpijn en goede voornemens ga ik slapen. Drie dagen later bevind ik me helaas weer in dezelfde situatie…
Een maand later na het succesvol afronden van mijn stage vlieg ik terug naar Nederland. Het feit dat ik me amper kan bewegen in het vliegtuigstoeltje maakt me er van bewust van dat ik veel dikker moet zijn geworden dan ik dacht. Ik hoop zo dat het meevalt en kijk uit naar het zien van mijn vrienden en familie.
In de aankomsthal op Schiphol staat mijn ontvangst comité. Ze lijken blij me te zien, maar herkennen me niet meteen, ook kijken ze me wat vreemd aan. Thuis ga ik op de weegschaal staan om de confrontatie aan te gaan. Het getal wat ik zie staan komt binnen als een donderslag bij heldere hemel.
Even later tijdens de kerstlunch op het plein van het hotel word ik tegenover de meest opmerkelijke man van het hotel neergezet. De knorrige en eigenzinnige eigenaar van 97, die zich nog dagelijks bezighoud met de operatie en bevelen uitdeelt aan het management team.
Mijn ongemak wordt binnen een half uur nog groter wanneer hij aan me vraagt hoeveel ik weeg en dat ik zo ben aangekomen de laatste tijd. Ik zeg dat ik 80kg weeg, misschien iets meer en schaam me diep. (ik ben namelijk niet zo lang) Hij zegt dat het onmogelijk is en ik zeker 100kg moet wegen ondertussen…. Ik wens mezelf weg van die plek, weg van het eiland en vooral weg uit dit dikke lijf. Is het echt waar? Ben ik zo gegroeid? Ik worstel al 9 jaren met mijn gewicht, het is altijd gelukt om het niet hoger dan de vermeende 80KG te laten komen al is het jojoënd met allerlei diëten.
In de laatste weken van mijn stage vertel ik mijn moeder per telefoon over bovenstaande situaties. Zij kent als geen ander mijn worstelingen met mijn gewicht. Ze heeft tijdens haar werk in het ziekenhuis gehoord over een Obesitas programma dat ze daar hebben opgestart. Het heeft het doel om dikke mensen echt te laten veranderen en het overgewicht aan te pakken. Het klinkt interessant, ik vraag me alleen af of ik dik genoeg ben om toegelaten te worden. Mijn moeder vindt dat mijn problemen groot genoeg zijn en gaat zich hard maken voor een intake gesprek voor mij.
Ondertussen ga ik gewoon door met eten en dit wordt versterkt doordat ik moeite heb met de dingen die zich privé afspelen in mijn omgeving. Als een junk die alleen denkt aan een shot scoren rijd ik naar de supermarkt en koop chocolade, chips en Ben en Jerry’s ijs. Het liefst begin ik al in de auto, als niemand me maar ziet.
Ik eet me misselijk bij de Amerikaanse soaps die ik kijk en voel me tijdelijk even beter. Op het moment dat de laatste hap op is, slaat het in. Heb ik dit allemaal opgegeten!? Twééduizend kilocalorieën? Dat is een totaal dat overeenkomt met de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid voor een vrouw! Ik voel me beroerd en ik ben kwaad op mezelf. Morgen is het afgelopen, morgen echt, dit doe ik nooit meer! Met buikpijn en goede voornemens ga ik slapen. Drie dagen later bevind ik me helaas weer in dezelfde situatie…
Een maand later na het succesvol afronden van mijn stage vlieg ik terug naar Nederland. Het feit dat ik me amper kan bewegen in het vliegtuigstoeltje maakt me er van bewust van dat ik veel dikker moet zijn geworden dan ik dacht. Ik hoop zo dat het meevalt en kijk uit naar het zien van mijn vrienden en familie.
In de aankomsthal op Schiphol staat mijn ontvangst comité. Ze lijken blij me te zien, maar herkennen me niet meteen, ook kijken ze me wat vreemd aan. Thuis ga ik op de weegschaal staan om de confrontatie aan te gaan. Het getal wat ik zie staan komt binnen als een donderslag bij heldere hemel.