All You Can Eat - door Tessa Schmits
Blogs
All You Can Eat - door Tessa Schmits
Gepubliceerd op: 23-03-2012 15:57
ALL YOU CAN EAT
Tes, zullen we een keer “all-you-can-eat-sushi” eten? vraagt vriendlief.
Als een automatische reactie bij het horen van de woorden ‘all-you-can-eat’ schieten de haren op mijn arm recht overeind. All you can eat..seriously?
Nog voor hij de kans heeft ook maar iets te vertellen over het concept heb ik mijn mening al klaar. In een waterval van woorden probeer ik uit te leggen dat ik het zo’n waardeloos gegeven vind tot overconsumptie te stimuleren. Borden volladen bij een buffetgelegenheid..omdat het kan. Hoeft dat dan ook? Mensen zijn steeds minder goed in staat bij hun honger- en verzadigingsgevoel te blijven.
Redenen om te starten of stoppen met eten of drinken worden allang niet meer vanuit de maag aangevoerd. Externe factoren als sociale wenselijkheid, aannames, reclame en emoties strooien onder meer roet in het eten... blablablabla...
Enfin, ik ben m’n gesprekspartner allang kwijtgeraakt. “Zo is het helemaal niet, kom nou maar mee.”
All you can eat is begonnen als een initiatief van Amerikaanse restaurateurs. Na de crisis van ’29 werden consumenten gelokt met volle magen tegen weinig geld. Het eten was kwalitatief slecht maar de prijs laag. En dat is precies de vooraanname die ik in mijn hersenen heb over ons komende diner.
En daar zitten we dan. Tjonge, het restaurant is sfeervol en de bediening vriendelijk. Oops, dit klopt niet met mijn beeld van all-you-can-eat-tenten (schalen euroknallers in een tl-verlichte fabriekshal).
We krijgen een menukaart en een blaadje om de nummers op te schrijven die we de eerste ronde willen bestellen. Per keer mag je 10 gerechtjes aankruizen en pas bijbestellen als het voorgaande is verorberd. Wat overblijft moet extra worden betaald. Goed idee!
Voor het eten komt gluur ik om me heen om de overige bezoekers te bekijken. Wie zijn de all-you-can-eaters? Een eenduidige beschrijving is niet te maken: groepjes vriendinnen, stelletjes, ouderen en zelfs kindjes vullen de zaak. En iedereen zit er relaxed bij, niets inhaligs aan eigenlijk.
De porties zijn klein, vers en smakelijk. Varierend van misosoup tot handroll en kipspies tot gegrilde champignon. Het is vrij gemakkelijk een volwaardige avondmaaltijd te eten (tenminste, als je handiger bent dan ik in eten met stokjes). Waar ik bij sushi altijd dacht aan rijst en een flintertje vis zie ik nu dat er een breed scala aan vlees, vis, groente, rijst en noodles is.
Voor mensen die op hun gewicht willen letten is het misschien de moeite waard om te realiseren dat een maki (stukje sushi met rijst/vis/groente) net zoveel energie (calorieen) bevat als een bitterbal. Doe ermee wat je wilt.
Oké, ik ben om en kan met verve zeggen: I was wrong. Helemaal niks mis mee dat eten zoveel je kunt. Zolang je niet denkt dat je dat dan ook móet doen. Een goede balans is altijd: eten totdat je geen honger meer hebt en je smaakpapillen gelukkig, niet totdat je vol zit.
Googelend kwam ik erachter dat er ook eetzoveeljekunt pizza-, thai- en pannenkoeken- restaurants zijn. Misschien wint dit concept met de euro-crisis wel aan populariteit. What’s next? All you can eat Greek?
Tes, zullen we een keer “all-you-can-eat-sushi” eten? vraagt vriendlief.
Als een automatische reactie bij het horen van de woorden ‘all-you-can-eat’ schieten de haren op mijn arm recht overeind. All you can eat..seriously?
Nog voor hij de kans heeft ook maar iets te vertellen over het concept heb ik mijn mening al klaar. In een waterval van woorden probeer ik uit te leggen dat ik het zo’n waardeloos gegeven vind tot overconsumptie te stimuleren. Borden volladen bij een buffetgelegenheid..omdat het kan. Hoeft dat dan ook? Mensen zijn steeds minder goed in staat bij hun honger- en verzadigingsgevoel te blijven.
Redenen om te starten of stoppen met eten of drinken worden allang niet meer vanuit de maag aangevoerd. Externe factoren als sociale wenselijkheid, aannames, reclame en emoties strooien onder meer roet in het eten... blablablabla...
Enfin, ik ben m’n gesprekspartner allang kwijtgeraakt. “Zo is het helemaal niet, kom nou maar mee.”
All you can eat is begonnen als een initiatief van Amerikaanse restaurateurs. Na de crisis van ’29 werden consumenten gelokt met volle magen tegen weinig geld. Het eten was kwalitatief slecht maar de prijs laag. En dat is precies de vooraanname die ik in mijn hersenen heb over ons komende diner.
En daar zitten we dan. Tjonge, het restaurant is sfeervol en de bediening vriendelijk. Oops, dit klopt niet met mijn beeld van all-you-can-eat-tenten (schalen euroknallers in een tl-verlichte fabriekshal).
We krijgen een menukaart en een blaadje om de nummers op te schrijven die we de eerste ronde willen bestellen. Per keer mag je 10 gerechtjes aankruizen en pas bijbestellen als het voorgaande is verorberd. Wat overblijft moet extra worden betaald. Goed idee!
Voor het eten komt gluur ik om me heen om de overige bezoekers te bekijken. Wie zijn de all-you-can-eaters? Een eenduidige beschrijving is niet te maken: groepjes vriendinnen, stelletjes, ouderen en zelfs kindjes vullen de zaak. En iedereen zit er relaxed bij, niets inhaligs aan eigenlijk.
De porties zijn klein, vers en smakelijk. Varierend van misosoup tot handroll en kipspies tot gegrilde champignon. Het is vrij gemakkelijk een volwaardige avondmaaltijd te eten (tenminste, als je handiger bent dan ik in eten met stokjes). Waar ik bij sushi altijd dacht aan rijst en een flintertje vis zie ik nu dat er een breed scala aan vlees, vis, groente, rijst en noodles is.
Voor mensen die op hun gewicht willen letten is het misschien de moeite waard om te realiseren dat een maki (stukje sushi met rijst/vis/groente) net zoveel energie (calorieen) bevat als een bitterbal. Doe ermee wat je wilt.
Oké, ik ben om en kan met verve zeggen: I was wrong. Helemaal niks mis mee dat eten zoveel je kunt. Zolang je niet denkt dat je dat dan ook móet doen. Een goede balans is altijd: eten totdat je geen honger meer hebt en je smaakpapillen gelukkig, niet totdat je vol zit.
Googelend kwam ik erachter dat er ook eetzoveeljekunt pizza-, thai- en pannenkoeken- restaurants zijn. Misschien wint dit concept met de euro-crisis wel aan populariteit. What’s next? All you can eat Greek?